Αγαλμάτιο Διονύσου, συγκολλημένο από θραύσματα και συμπληρωμένο σε μικρά τμήματα. Βρέθηκε το 1996 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στη δεξαμενή Μ XIII της οικίας Ψ, μαζί με άλλα πήλινα αγαλμάτια. Λείπουν το κεφάλι, και τμήματα από τα άκρα και τον κορμό. Καλύπτεται από λευκό επίχρισμα και αρκετά απολεπισμένη σήμερα, κοκκινωπή βαφή.

Ο θεός παριστάνεται καθισμένος σε βράχο, με το δεξί του χέρι να υψώνεται σε στάση ανάπαυσης, πάνω από το χαμένο σήμερα κεφάλι. Το αριστερό του χέρι ακουμπά σε κορμό δέντρου που στην πάνω επιφάνεια έχει οπή, για τη στερέωση κάποιου αντικειμένου κατασκευασμένου ίσως από άλλο υλικό. Είναι γυμνός, εκτός από ένα ιμάτιο που τυλίγεται γύρω από τον αριστερό μηρό και το δεξί πόδι, στο οποίο φοράει σανδάλι στολισμένο με φύλλο κισσού. Στο στήθος πέφτουν οι άκρες των μαλλιών και της ταινίας που θα ήταν δεμένη γύρω τους.

Το αγαλμάτιο αποτελούσε πιθανότατα μέρος της διακόσμησης του ανδρώνα της κατοικίας, τοποθετημένο μέσα σε κόγχη ή πάνω σε ένα ράφι. Ο Διόνυσος, θεός του κρασιού, καθώς και η συνοδεία του, ήταν ιδιαίτερα προσφιλή και ταιριαστά θέματα στη διακόσμηση ενός ανδρώνα, του δωματίου όπου διεξάγονταν τα συμπόσια. Η σύνδεσή του με τους ανδρώνες πιστοποιείται και από την ιδιαίτερα συχνή παρουσία του στα ψηφιδωτά τους δάπεδα.